Papermoon’da öğle yemeği yediğiniz masaya Beylükdüzü’nde 1+1 eden çantanızı koymak mı? Artık Kumburgaz muamelesi yaptığınızı -gösterdiğiniz- Mykonos’taki bilmem ne plajında çektiğiniz selfie mi? Yoksa Güney Fransa’ya giderken bir görsel sanat yönetmeni edasıyla hazırladığınız bavulunuzdan çıkardığınız -uçuş uçuş elbiseli, hasır şapkalı, üzerinde pek de düşünülmemiş havası veren, uzaklara doğru baktığınız- lavanta tarlasındaki instagram fotoğrafınız mı?

Lüks her sosyo-ekonomik duruma, yaşam tarzına ve kişiye göre değişiyor. Kimi için lüks olan kimi için günlük hayat. Kimi için ‘banal’ olan kimi için ultra lüks. Bazıları için basamakları var lüksün, saatten spor arabaya, tekneden pahalı sanat eserlerine,özel jetlere ve daha da ötelere uzanan. 

Nerden çıktı şimdi bu lüks mevzusu diyecek olursanız, başka bir ülkede, kocaman bir ağacın altında otururken geldi aklıma. Yalnızdım. Kahvem, sigaram vardı, ajandam yoktu. Kazlar, ördekler,çayırlar vardı, yapmakla yükümlü olduğum hiçbir iş yoktu. Çantamda gazete ve dergilerim vardı, yetişmem gereken bir yer yoktu. Ağaçlar, yeşillikler, göl vardı, bitirmem gereken bir iş, aramam gereken birisi, gitmem gereken bir yemek yoktu. Meli ..

Aslında bir tatil yazısı yazacaktım. Açık büfe ile olan imtihanımı, kahvaltıdaki pofuduk pişileri, çay saatindeki zeytinli açmayla olan aşk/nefret ilişkimi falan anlatacaktım. Tatilde rejim olmaz tabii.  Ama rejim yapmıyoruz diye de karbonhidrat tanrısına kurban etmemek lazım bünyeyi.

Olmadı tabii, zaafım olan ne varsa tadına bakmanın ötesine geçildi. İlk günler ‘Aman tatildeyim’ diye avuttum kendimi, ‘yüzerim yakarım’ mottosuyla yemeye devam ettim. İyi de benim yüzmemden ne olacak, kaç kulaç atacağım ki o açmaları yakacağım. Geçiniz… Sonlara doğru biraz toparladım, yani en azından kızartma ve karbonhidrat yerine bulgura vurdum kendimi. Yedinci gün ise ‘Bugün tatilin son günü zaten, ye canım, n’olacak’ ruh haline girmem sadece beş dakikamı aldı.

Neyse, ne diyordum, tatil yazısı yazacaktım ama araya bir mail girdi. Aslında en doğrusu tatile çıkarken akıllı telefonları evde bırakıp sadece arama-kapama tuşu olan bir telefonla tatile çıkmak. Ama nerde bende o yürek! Akşamın bir vakti bizim Tara Kitap’a bir mail geldi.

Adını sanını, yaşını başını, işini gücünü bilmediğimiz, tanımadığımız, kendini de tanıtmaya ihtiyaç duymayan mail sahibi kişi, bize sormuş. Demiş ki ‘Ben bir kitap çıkartmayı düşünüyorum, bunun iç..

Şu uzun, yaza denk gelen bayram tatillerinde, hunharca İstanbul’u terk eden arkadaşlarımın, şehirde kalan bizler için söylediği “İstanbul’un tadını siz çıkarıyorsunuz…” lafı kadar uyduruk bir şey duymadım arkadaş. Ulan İstanbul’un sizsiz ne anlamı var? Siz değil misiniz her seferinde Avrupa’nın “nezih” şehirlerinden dönüp tozunu, gazını özlediğimin İstanbul’u diye diye şehre inen? Ben değil miyim “Ne Überi müberi… Sarı taksinin tadı bir başka oluyor kardeş’’ diyen? Zorlu’da, orda burda gezerken kimselere görünmeden, trafiğin, pasın, kirin içinden çıkmayı başarıp; şık ve ülke gerçeklerinden mümkün olduğunca uzak bir restorana oturmanın gururu olmadan tadı madı çıkmaz buraların…

Daha iki gün önce, iki yıldır bas bas bağırarak gelen ekonomik kriz, dolar 7 TL’yi görünce “Hepimiz aynı gemideyiz” klişesini herkes herkese tekrarlarken, ne oldu da bir anda topunuz güneye, bir kısmınız batıya, diğer bir kısmınız da Karadeniz’e kırdı dümenleri? Ayrıca bu nasıl bir krizdir ki Instagram’ın yarısı Yunan adalarında. Kimle konuşsam, “Abi önceden almıştık tatili” vs gibi ucuz laflar… Önceden aldığı için sanki daha bir keyifle uzanıyor şezlonga herif. Fırsatçı kafa her denize girişinde ..

Ayrılık acısı mı?  O da ne? Eğer Instagram’ın varsa ayrılık acın da yok bu devirde. Önce giyinilip süslenilir,  genellikle eski sevgilinin kızdığı tarzda… Sonra kuaför, olmazsa olmaz! Saçlara hafif bir etki lazım ayrılığı belirten. Eğer ayrılık süreci sert geçmişse belki bir saç rengi veya saç boyu değişikliği… Tırnak bakımını, manikür pedikürü de unutmamak lazım tabi…  Ama unutmayalım, her şeyi Instagram’da yaşadığımız için tüm bu değişiklikleri yayınlamak lazım. Gelsin storyler, atılmaya başlasın kuaförde değişimi gösteren fotoğraflar… Önce kuaför çıkışı araba snapleri ama üzgün şarkı dinlemek yasak! Dinlesen bile snap atmak yasak.  O an üzülsen de, İbo’dan yanık bir şarkı geçse de içinden, o anlatsa da içindekileri, Instagram için maskeli, gülücüklü, atarlı-giderli bir Demet Akalın şarkısı gerek… Sonra Bebek’te 3-5 tur boğaz havası, akşama çok iyi çekilmiş ‘küllerinden yeniden doğmuş bir Instagram fotoğrafı’, kankalardan full destek…  Fotoğraf altına ‘’harikasın bebeğim, yıkılıyorsun’’ yorumları,  Instagram hesabının kilidinin açılması, değişen profil resmi, profil yazıları… Sonra gelsin videolar, ‘’ben iyiyim’’ demek..

Okulu çıkışı otobüse yetişmem gerekiyor ancak otobüs durağına giden servisin hareket etmesine daha vakit var. Biraz daha beklersem geç kalacağım. Taksi bulmaya çalışıyorum ama ya dolu ya durmuyorlar. En sonunda şans yüzüme güldü ve bir taksi önümde durdu. Tam binmek için hamle yapıyordum ki yanımda aynı okuldan bir kızın da taksi beklediğini fark ettim.

‘’Durağa mı gidiyorsun?’’ diye sordu biraz çekinerek. ‘’Evet’’ dedim. ‘’Ben de binebilir miyim?’’ ‘’Elbette’’ dedim elimle ‘buyurun’ işareti yaparak.

Yol boyunca hiç konuşmadık.  Sadece inmeden önce ücreti bölüşürken birkaç kelime ettik. Metrobüs durağına geldiğimizde ‘iyi günler’ bile dilemeden taksiden indi ve koşa koşa gözden kayboldu.  İsmini bile bilmiyordum. Tanıdık geldi mi size bu hikâye? Hayır mı?

Her gün, bir yerlerde çeşitli vesilelerle birçok kişiyle tanışıyoruz.  Bazıları ile arkadaşlık etmeye başlıyoruz. Bazen bir anda birbirimize ısınıyor, sık sık görüşmeye başlıyoruz. Bu kişiler dostumuz, arkadaşımız veya sevgilimiz olabiliyor. O an yolumuz aynı yere oluyor. Öğreneceklerimiz, deneyimlediklerimiz, birbirimize katacaklarımız… Sonra bir an geliyor, aynı yolda om..